woensdag 9 mei 2012

Opnieuw naar Groningen: MIBG scan

Dinsdag is het dan zover.Na een heerlijke week weer op naar het ziekenhuis voor een herkansing op de MIBG scan. Met een flinke toet Emla op mijn vap rijd ik samen met mamma weer richting Gronngen. Alles heb ik gezien, zelfs ook de witte molen vlak voor Groningen. Meestal slaap ik tegen die tijd... Hartstikke vrolijk rijden we bijna tegen het ziekenhuis aan, ware het niet dat er een flink oponthoud is. Er schijnt iets te zijn afgezet bij de parkeergarage. Omdat mamma enorm moet plassen rijden we een stukje om naar de andere garage, maar helaas, we zijn toch een beetje te laat. Geen stress, zeggen de dames aan de kinderpoli. Later komen ze er achter dat dit toch wel handig was geweest, want tegen de tijd dat mijn Vap wordt aangeprikt had ik eigenlijk al een afspraak bij de afdeling, waar ik weer een nucleair goedje zou moeten krijgen. Inmiddels zijn we al wat gewend en we laten ons huneur er niet door verpesten. Vrolijk dartel ik heen en weer, ook op de afdeling voor de MIBG. Samen met mamma drink ik kopjes thee en als we kaar zijn gaan we naar M2, waar ik zal blijven rot dat de hoge dosiskuur klaar is. Er kan natuurlijk niet meteen geslapen worden, eerst een broodje, weer wat thee en dan komt nog de zaalarts en de verpleegkundige voor de standaardcontroles. En daarna gaat het lichtje uit. Ik doe nog even zelf de gordijnen dicht, al balancerend op de brede vensterbank, en als ik een keer lig, slaap ik en ben met geen mogelijkheid meer wakker te krijgen tot een uurtje of 5. Dat belooft wat voor vanavond mam! De volgende morgen word ik wakker met een megagrote glimlach op mijn gezicht. Blij dat ook mamma er is en dat ik best zin heb in de dag, staan we samen op. Mamma bied me nog een kopje thee aan, maar wordt vervolgens teruggefloten door de zuster.... Het is al half 9 en ik krijg een narcose, dus die thee moeten even wachten. In plaats daarvan doe ik een goedemorgenrondje aan de andere kindjes, want iedereen is inmiddels wel wakker. Ik cross door de gangen op de fiets todat ik hoor dat we moeten gaan. Op het grote bed rijden we naar de afdeling waar de MIBG zal plaatsvinden. Foto's van mijn botten om te kijken of daar nog uitzaaiingen wonen... Als ik wakker wordt ben ik ontzettend boos. Ik voel met hartstikke dizzy en mamma is er nog niet. Ook als ze er al is blijf ik niet zo in mijn element en al strijdend met elkaar werkt mamma mij op de grond waar ik in elk geval niet meer van mijn bed af kan vallen. Helaas is in deze strijd de sonde geplunderd en moet deze opnieuw worden ingebracht. Dit doet de zuster op de afdeling. Ik wordt rijkelijk beloond met een raketje. En terecht, en ik ben gek op ijs! Mijn dag vul ik met spelen, ondeugend doen en klimmen en klauteren (mijn bed op en af, net geleerd). Aan het einde van de dag komt de oncoloog met het langverwachte nieuws. "er is eigenlijk niets meer in de botten te zien". Voorzichtig spreekt hij deze woorden uit, want de experts moeten er samen nog naar kijken. Er is nog iets gezien op mijn long, wat kan wijzen op een longontstekinkje... Morgen dus nog geen hoge dosiskuur. Eerst krijg ik een snotkweek, m te kijken wat dat nu is, want we willen natuurlijk geen onnodige risico's lopen. We zijn blij, maar met reserve. We hebben de laatste weken veel nare berichten gehoord over lotgenootjes. Eerst even dit laatste stukje afwachten, en dan een vreugdesprongetje?! Maar goed, de eerste berichten zijn goed en die K-cellen worden door aardig opgeruimd!

3 opmerkingen:

  1. Linda Esselink10 mei 2012 om 00:16

    Wat een goed nieuws! Hopelijk blijf je zo vooruit gaan.
    Heel veel sterkte voor jou, je papa, mama, broer en zus tijdens de hoge dosis kuur!

    groetjes Linda

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha die MAUD! :)
    Fijn om te lezen dat je zo klimt en klautert! En ik hoop enorm dat de voorzichtige woorden van de arts, werkelijkheid mogen worden!! Ik zit klaar voor een eventueel vreugdesprongetje... of 1000!
    Wederom sterkte en power voor jou en de familie!
    Liefs JEROEN

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hé Maud!

    We juichen vast voorzichtig mee... hopen dat dit goed nieuws is! Cross nog maar lekker een rondje door de gangen daar. Zet hem op meid!

    Liefs Arnold, Jacqueline Bo & Sophie

    BeantwoordenVerwijderen